رانتخواران در کشور ما همه چیز را قبضه کرده اند!

بانی فیلم، گروه سینمای ایران: سامان سالور یکی از مصاحبه شوندگان در گزارش امروز که سالسله وار طی هفته های اخیر به مسئله رانت خواری در سینمای ایران پرداخته، می گوید این جریان چنان فربه و عظیم شده که دیگر نمی توان جلوی آن ایستاد و تهیه و انتشار چنین گزارشهایی هم کمکی به رفع آن نمی کند. هر چند طرح این دیدگاه بدبینانه قطعا متاثر از جو ایجاد شده به نفع گروه کوچک، اما پرنفوذ و رخنه کرده در شالوده جریان اصلی سینمای ایران است، اما خب، با دست روی دست گذاشتن هم نمی توان کاری از پیش برد یا امید به حل موضوع داشت. امروز تقریبا هیچ فصلی از اکران نیست که چند فیلم در چنبره فضای مسموم ایجاد شده توسط مافیای اکران نسوزند و از همین ناحیه، چه فیلمسازانی که به محاق نمی روند. از سوی دیگر در همین گزارش تلاش کردیم با عبور از بحث های مختص به مافیای سینمای ایران که اغلب هم از سوی یکی – دو نفر که همزمان تهیه کننده،پخش کننده و سینمادار هستند هدایت می شود، به جریان پولشویی در سینما بپردازیم. بودجه ها و سرمایه های هنگفتی که به جیب چند فیلم خاص واریز می شوند و در نهایت بازگشت مناسبی هم ندارند. حال آنکه از قِبَل آنها دستمزدهای چند بازیگر به طور نجومی و بی قاعده بالا می رود و پروژه های دیگر از این ناحیه ضربه می خورند. در قسمتهای گذشته این گزارش صحبتهای چند سینماگر را در همین مورد خواندید. داریوش مهرجویی در این باره معتقد است: «به خاطر اینکه این فیلم ها توسط بودجه های دولتی ساخته می شود که برای خودشان است و چنین پولهایی را می دهند. همه دستمزدهای کلانی که پرداخت می کنند مربوط به بخش خصوصی است و همین امر باعث شده به فیلمسازی ضربه وارد کنند. به همین دلیل اکثر بازیگران ترجیح می دهند به سریال های نمایش خانگی روی بیاورند و دستمزدهای کلانی دریافت کنند. بخش خصوصی هم این پول های کلان را پرداخت می کنند». به عقیده علی ژکان، بودجه های کلان برمی گردد به همان نیازهای مافیای اکران برای تولیدی که مورد نظرش است.او می گوید:«این مطالبه تحت عنوان سینمای تجاری و سینمای بفروش شروع به حرکت کرده است و برای این کار هم از بازیگران معروف استفاده و پولهای کلان پرداخت می کنند تا آنان را جذب فیلم های خودشان کنند و اساساً سینمایی که محوریتش صرفا متمرکز بر اکران می شود و نگاهش خرید و فروش هست، ستاره سازی و ستاره پروری پوچ و پوشالی هم جزو ملزومات آن نوع سینما محسوب خواهد شد». علی رویین تن هم در این باره به بانی فیلم گفت: «سینمای ایران مافیایش خاله بازی است! یک سری از آدمها بیخودی بزرگ می شوند و برای خودشان جایی دست و پا می کنند. آدمی که سینما و پول دارد، کاری ندارد بقیه چه وضعی دارند و سعی می کند با مسوولان سینمایی زد و بند کند. کسانی هم در بدنه سینما و مدیریت سینمایی هستند که به نفع آنان کار می کنند و هیچ اتفاقی هم علیه شان نمی افتد». اصغر نعیمی هم درباره دلایل ایجاد رانت این تحلیل را ارائه می دهد:«سینمای ایران در سال های بعد از انقلاب به شکلی خیلی حادی عمیقا وابسته به بودجه های دولتی و پول نفت شد و دولت عملاً اختیار و کنترل تولید و پخش را از طریق سرمایه هایی که در اختیار داشت برعهده گرفت. در واقع دولت، هم برای تولید هزینه می کرد و هم مکانیزم هایی داشت که مرحله اکران و پخش را در یَد قدرت خودش داشته باشد. خود این پروسه هم آرام آرام سینمای دولتی را به وجود آورد و با توجه به نکاتی که در توضیح سیاست تفکیک هنرمندان گفتم، در نهایت به ظهور و قوت گرفتن رانت ختم شد». بانی فیلم در روزهای آینده در قالب های دیگری باز هم این بحث ها را ادامه خواهد داد تا بلکه گوشهای شنوایی در صدر مسئولان، برای دخالت و اقدام پیدا شوند. *** ابوالفضل جلیلی: رفتارهای غیرقانونی به انحراف کشیده می شود ابوالفضل جلیلی معتقد است: متأسفانه همیشه تلاش کرده ایم تحت حمایت این هنر و فرهنگ جلوی خیلی از معضلات را بگیریم، اما حالا خود فرهنگ هم وارد این معضلات شده و رانت خواری به سینمای ایران راه پیدا کرده است. کارگردان «شطرنج» درباره اینکه چه نقاط ضعف و خلأهایی در صنعت و تولید سینمای ایران وجود دارد که اجازه به وجود آمدن و رشد را به رانت خواران می دهد، به بانی فیلم گفت:من در این زمینه زیاد مستحق صحبت نیستم؛ به خاطر اینکه هیچ وقت نه نگذاشته اند فیلمی از من اکران شود. به طور کلی در این کشور همه چیز را رانت خواران قبضه کرده اند. این اواخر به این فکر می کردم که تلاش کرده ایم تحت حمایت این هنر و فرهنگ جلوی خیلی از معضلات را بگیریم، اما حالا خود فرهنگ هم وارد این معضلات شده و رانت خواری به سینمای ایران راه پیدا کرده است. لطمه ای که این رانت خواری به فیلم می زند، نه تنها به اکران بلکه به هویت ایرانیان و نیروی جوان ایرانی هم آسیب می زند تا با خودشان فکر کنند دیگر به چه کسی اعتماد کنند. در نهایت برای اینکه این اتفاقات نیفتد یا شاید بتوان جلوی آن را گرفت، اوایل انقلاب می گفتند مثل قدیم برای هر وزارتخانه ای یا هر سازمانی بخصوص تلویزیون، یک نفر ناظر را منصوب کنیم. خیلی از نیروهای مخالف همین پیش بینی ها را می کردند که دوباره رانت خواری و دیکتاتوری می شود، ولی جمهوری اسلامی گفت ما این آیه را داریم «وَ أمرَهُم شُورَی بَینَهُم»؛ یعنی همه چیز شورایی می شود و یک نفر قدرت را بدست نمی گیرد و این مسئله شورایی که اسلام تأکید کرده، باعث می شود این اتفاقات از دیکتاتوری بگیر تا رانت خواری نیفتد. متأسفانه ولی چطور شد دوباره همین انتخاب مدیر و مدیرعامل باعث شد شرایط در خیلی جاها ناگوار شود. خب وقتی یک نفر تصمیم گیرنده و قدرت در دست او باشد و به دلایلی سهوی یا عمدی اشتباه کند، در هر زمینه ای این روند رانتخواری ممکن می شود. کارگردان «حافظ» درباره اینکه بعضی از فیلمسازان و تهیه کنندگان از کجا بودجه های هنگفت می آورند و از این راه به سینما ضربه می زنند، افزود: همان طوری که یک سیستم حالا می تواند در سطح کلان یا خرد باشد، در روند رفتارهای غیرقانونی می تواند به انحراف کشیده شود، همین طور هنرمند هم می تواند در این جریان آلوده شود و یا مثمرثمر و اصلاح کننده باشد. مثلاً زمانی یک بخش فرهنگی وابسته به شهرداری بود، می گفتند کسانی که فیلم هایشان توقیف شده یا اکران شده تا ۵۰ میلیون می توانیم به آنان کمک کنیم. خودم زمانی که آقای عسگرپور رییس این مرکز بود، درخواست کردم ۵۰ میلیون به من بدهند و حدود دو ماه هم پیگیر این موضوع بودم و لحظه ای که همه چیز درست شده بود و لحظه ای که می خواستم این پول به من پرداخت شود، یک لحظه از خودم سوال پرسیدم این پول را می خواهی از کجا بگیری؟! از مرکز. گفتم این مرکز از کجا می خواهد این پول را به تو بدهد؟! گفتم از بیت المال. گفتم بیت المال مال چه کسی هست؟! گفتم واسه ۷۰ میلیون نفر. گفتم آیا تو حاضری در برابر ۷۰ میلیون جمعیت صحبت کنی و بگویی برای اینکه فیلمم توقیف شده، ۵۰ میلیون پول شما را بگیرم، آیا مردم رضایت می دهند؟! پیش خودم گفتم نه، می گویند ما پول نداریم نان بخوریم و می خواهی ۵۰ میلیون پول بگیری که فیلم توقیف شده است. وقتی رفتم، به آقای عسگرپور گفتم من وقتی می خواستم بیایم این پول را بگیرم به خودم این حرف ها را زدم و اگر جای شما بودم این پول را پرداخت نمی کردم، حالا شما می خواهید پرداخت کنید که پرداخت کنید! گفت نه، شما که این طوری فکر کرده اید، پس من هم پرداخت نمی کنم. کارگردان «یک داستان واقعی» در پایان گفت:فکر می کنم هنرمند واقعی باید خودش آنقدر مرام و معرفت و اندیشه داشته باشد که وارد اینجور رانت ها نشود و این صرفاً برنمی گردد به اینکه ما یک طرفه به قضیه نگاه کنیم. ما خیلی هنرمندان واقعی در کشور داشتیم که خیلی از اینها یا نیستند یا رفته اند. متأسفانه به دلیل اینکه شاید آدمهایی وارد این کار شده اند که قبلاً وضعیت نامناسب مالی و مشکلات دیگر داشته اند. در کل به نظرم اگر شخص واقعاً مسلمان و پاک باشد، خیلی راحت می تواند جلوی خیلی چیزها را بگیرد. همان طور که در موارد متعددی جلوی بعضی بی قانونی ها گرفته شد. البته فرد اگر خودش مسئله داشته باشد، حالا این مسئله مثل می تواند دریافت رانت باشد یا با فرد یا گروهی رودربایستی داشته باشد یا اینکه ملاحظاتی در میان باشد. همین ملاحظات باعث می شود ما هیچ کاری از پیش نبریم. قدیم این طوری بود کسی واقعاً تهیه کننده یا فیلمساز بود و کارش این بود، ولی الان هر کسی در جای دیگری کار می کند اما می خواهد وارد سینما شود. *** داود موثقی: رانتخواری و تبعیض در سینمای ما بیداد می کند داود موثقی معتقد است: سیستم نمایش و تولید در سینمای ما معیوب است و در نتیجه، رانت خواری و تبعیض در تمام اینها بیداد می کند. کارگردان «خواستگار محترم» درباره اینکه چه نقاط ضعف و خلأیی در صنعت و تولید سینمای ایران وجود دارد که اجازه به وجود آمدن و رشد را به رانت خواران می دهد، به بانی فیلم گفت: سینمای ما یک سینمای تقریباً دولتی است. سیاستگذاری ها از جانب ارشاد تدوین و تکمیل و به تمام سینماها دیکته می شود. بنابراین اگر بخواهد در جایی اصلاح شود آبشخور این اصلاح از خود سیاست های فرهنگی دولت هست. اعتقادم بر این است نظام مخلص به فیلمسازانی که سالیان سال زحمت کشیده اند و در بدنه داخل سینما فعال بوده اند، اعتماد کامل کند. الان ۵ سالی است، به همین روال هست. عناصری مثل تهیه کننده نظامی و دولتی با بودجه های هنگفت وارد این سیستم شده اند و دغدغه ضرر و زیان هم ندارند. فقط نتایج اهدافشان دست عوامل حرفه ای را از سینما کوتاه می کند و باعث می شوند عوامل خودشان در این حرفه دوام بیاورند. در واقع سیستم بسیار مرموزی دارند. سیستم نمایش و تولیدها در سینمای ما معیوب است و رانت خواری و تبعیض در تمام اینها بیداد می کند.من که به صورت آزاد کار می کنم، اگر فیلمنامه ای را به ارشاد تحویل بدهم، شاید آن را رد کند، ولی شخص دیگری اگر جزو وفاداران یا رانت های خودشان به حساب بیاید، همان فیلمنامه را تصویب می کنند و بودجه هم در اختیارش قرار می دهند. کارگردان «کلید ازدواج» درباره اینکه بعضی از فیلمسازان و تهیه کنندگان از کجا بودجه های هنگفت می آورند و از راه مصرف نادرست و غیراصولی آن به سینما ضربه می زنند، افزود: نمی خواهم اسم بیاورم، چون تعدادشان خیلی زیاد هست. یک سری از آنها یا برآمده از نیروهای حکومتی و دولتی هستند. اینها با بودجه و پول های جیب خودشان نمی آیند، همه اینها از جایی حمایت می شوند.طوری شده که با بازیگر صحبت می کنیم، عنوان می کند چهارتا قرارداد با فلانی داریم و تازه می فهمیم به بازیگران از پیش کلی پول داده اند و آنان را هم ردیف خودشان کرده اند. به طور کل تمام عناصر تولید را در دست خودشان گرفته اند. ما که می خواهیم کار کنیم، نمی گذارند و در نتیجه همه چیز در اختیار آنان است. کارگردان «دو عروس» در پایان درباره اینکه نهادهای مسئول و سازمان سینمایی برای رفع این مشکل چه کار کرده اند، اظهار داشت: وقتی رانت های دولتی به صورت قاعده و قانون در بیاید و قرار می شود عوامل ثابت سینمای ایران کنار بروند و به جای آن عوامل و رانت های سیاسی حاکم شوند، صد در صد تخصص و موقعیت فرهنگ و هنر از بین می رود و یک هدف سیاسی جایگزین آن شده است. فرد مسئولی هم بخواهد جلوی این رانت ها بایستد، طولی نمی کشد که خودش در اینها حل می شود و از بین می رود و یا به ناچار با آنان همراه می شود. *** سامان سالور: سازمان سینمایی باعث گردن کلفت تر شدن تهیه کنندگان بیسواد و پخش کننده های دارای روابط شده سامان سالور اعتقاد دارد: تلخ ترین جمله این است یک فیلمساز بگوید فیلم من نیست و تنها دارم برای گذران زندگی روزمره ساخته می شود. کارگردان «سیزده پنجاه و نه» درباره اینکه چه راهکاری برای مقابله با عوامل یا چه نقاط ضعفی در صنعت سینمای ایران وجود دارد که اجازه به وجود آمدن و رشد رانت خواران را می دهد، به بانی فیلم گفت: به نظرم آنقدر راجع به مافیای اکران صحبت شده و بحث ماهوی راجع به وجود یا نبود آن بوده که یک مقدار تکراری شده است. آنهایی هم که قبول دارند چنین چیزی وجود دارد، اغلب ضربه خورده از این ماجرا هستند. آنهایی که قبول ندارند احتمالاً ضربه نخورده و چه بسا شاید از آن رانت ها هم استفاده کرده اند! به هر حال بنده به عنوان کسی که فیلم تهیه کرده و ساخته ام، قطعاً می توانم بگویم چنین چیزی وجود دارد و آنقدر شدید شده این ماجرای مافیای اکران که خیلی از پخش کننده ها آمده اند فیلم تهیه می کنند. یعنی کسانی از پیش ایده ای را که فکر می کنند منجر به ساخت فیلم بفروشی هست، می خرند و کارگردان برای آن می گذارند و با یک سری تهیه کننده شریک می شوند و به بعضی بازیگران مورد نظرشان از ۷-۶ ماه قبل پول می دهند. همین باعث می شود معضلی در سینمای ایران به وجود بیاید به نام بحران کمبود بازیگر. یعنی آنقدر متأسفانه بازیگر سالاری شده، آنقدر پخش کننده سالاری شده و آنقدر مافیای اکران قوی شده است که ظاهرا زور کسی به آنان نمی رسد. تنها چیزی هم که برای پخش کننده و مافیای اکران مهم هست، فروش فیلم است. همین الان می توانید فاتحه سینمای اندیشمند، سینمای جسور، سینمای مستند، سینمای جوان و با اندیشه متفاوت را بخوانید. دیگر هیچ دفتر تهیه ای حاضر نیست فیلم خوب بسازد و همه دنبال این هستند که فیلمنامه بفروش کجا پیدا می شود؟! در واقع این وضع دقیقاً نتیجه سالهایی است که مافیای اکران توانسته قدرتش را چنان به سینمای ایران تحمیل کند که بیضایی ها، تقوایی ها و پناهی ها سال ها فیلم نساخته و کنج عزلت گزیده اند. اگر شما بخواهید فیلم خوب بسازید، باید چندین سال در این پروسه استخوان هایتان خرد شود، فقط به این دلیل که قدرت مخصوص پخش کننده و مافیای اکران است. مافیای اکران همان مافیایی است که تعیین می کند چه فیلم هایی در عید نوروز اکران شود. مافیای اکران تعیین می کند چه فیلم هایی در بهترین زمان ها سانس بگیرند و در پردیس های سینمایی طوری پخش شوند که ناخودآگاه فیلم بیشتر دیده شود و بفروشد. اینکه یک فیلم بفروشد اصلاً ایرادی ندارد و خیلی هم خوب است و چرخه اقتصاد می چرخد، ولی امیدوارم به جایی برسیم فیلم ها بر اساس کیفیت شان بفروشند نه براساس اسم بازیگر، شوخی های جنسی پنهانی که در دیالوگ های فیلمنامه وجود دارد و نه مافیای اکرانی که تنها به فکر پُر کردن جیب خودش است. ای کاش به جایی برسیم سینمای مان،آثاری را ارائه دهد که بعضا در دهه ۶۰ داشتیم. واقعاً این کشور به لحاظ اقتصادی، اجتماعی و سیاسی به چنان قهقهرایی می رود که هر کسی با هر اندیشه ای می آید، می گوید ای کاش که دیروز بود و خوشا به حال دیروز. کارگردان «تمشک» در ادامه افزود: این حرف ها سال ها است راجع به مافیای اکران زده می شود. آنهایی که مافیای اکران هستند اسمشان کاملاً مشخص هست و فیلمسازانی که خودشان را به آنان چسبانده اند و زیر علمشان سینه زده اند و با آنها شریک شده اند و پشت شان مخفی شده اند، فیلم هایشان فروخته و موفق شده و اتفاقات مالی مثبتی برایشان افتاده و توانسته اند حداقل از این بازار راکد سینما نجات یابند. جالب است خیلی از فیلمسازان هستند وقتی با آنان صحبت می کنید یا پشت صحنه کارشان می روید، می گویند این فیلم ما نیست و به خاطر شرایط آنرا می سازیم! خب شرایط را چه کسی به وجود می آورد؟! شرایط را من و همکار من به وجود می آوریم. شرایط تهیه کننده ای به وجود می آورد که تنها دنبال سود و منفعت شخصی و بالا رفتن رقم حساب بانکی اش است. شرایط را بازیگری به وجود می آورد که از الان بدون اینکه تفکری داشته باشد، تا شهریور سال ۹۸ قراردادهای فیلم های ساپورت شده اش را بسته است. شرایط را فیلم های سفارشی به وجود می آورند که یا از این سوی بام افتاده اند و طبق سفارش ساخته شده اند و این نهایتاً موجب از بین رفتن سینمای متعهد، سینمای اندیشه ای، سینمای جسور و سینمایی است که در تمام دنیا ماندگار می شود، نه فیلم هایی که صرفاً می فروشند و پیش می روند و بزودی فراموش می شوند. به نظرم مافیای اکران وجود دارد که آنقدر ورود به تهیه کنندگی، انتخاب بازیگر، قراردادهای پشت سر هم چندین و چند فیلمی پیدا کرده است و نمی توان منکرش شد. در واقع باید چه راهکاری اندیشید، آنقدر ناامیدم از شرایط که اصلاً نمی توانم به راهکار بیاندیشم. آنقدر ناامیدم از شرایط و وضعیت سینمای ایران که به نظرم دو- سه سالی است اصلاً پیکر نحیف سینمای مستقل را به خاک سپرده ایم و یادمان هم می رود هر هفته پنجشنبه فاتحه ای بر پیکره بی جان سینمای مستقل بفرستیم. اینها شعار نیست، واقعیتی است که در سینمای امروز ایران اتفاق می افتد. دوستانی که جیب شان پُر از پول می شود، دوستانی که فیلم های متوسط الحال میان مایه احمقانه می سازند و به هر قیمتی حاضرند هر باجی به تماشاگر بدهند و او را بخندانند. حرفشان این است آنقدر مشکلات در کشور زیاد شده که فقط می خواهیم دو ساعت بازیگر، فیلمنامه و کارگردان کاری کند که تماشاگر یادش برود چه مشکلات و موقعیتی در بیرون دارد. به شرایطی سینما را رسانده اند که نهایتاً هیچگونه امیدی باقی نمانده است. من بشدت با این ایده مخالفم که باید کاری کنید که تماشاگر سینما یادش برود در واقعیت و در بیرون از سالن سینما چه اتفاقاتی می افتد. من جزو فیلمسازانی هستم که فکر می کنم فیلمساز اگر تعهدی دارد، تعهدش باید یاد تماشاگران بیندازد که دارد چه بر سرشان می آید. در کشور و مُلکی که تاریخ و جغرافیایش مشخص است و در شرایط حساس و بُرهه ای عجیب و غریب گیر کرده، نیاز به تفکر وجود دارد. متأسفانه آنهایی که دوست دارند تماشاگر نیاندیشد، خوشبختانه یا بدبختانه منجر می شود به ساخت و ساز از نوع بساز و بندازی و بساز و بفروشی در سینمای ایران. خوشبختانه از این جهت که خیلی از آنان جزو دوستانم هستند و بدبختانه از این حیث که خیلی از فیلمسازهایی که فکر می کنند سینما احتمالاً هنر هم هست که اسمش هنر هفتم شده است و باید اینجوری گفت که خوشبختانه یا بدبختانه! وگرنه به نظرم فقط باید گفت متأسفانه یا بدبختانه کمتر سینما و فیلمی کمتر داریم که این سالها ما را یاد خودمان و یاد این بیندازد که با چه مشکلاتی داریم دست و پنجه نرم می کنیم. چه اتفاقی برای سینمای متعهد، اجتماعی، جسور و پُر دل و جرأت مان افتاد؟! کجا هستند بنی اعتمادها، جعفر پناهی ها، ناصر تقوایی ها و بیضایی ها؟! متأسفانه داریم به سمت و سویی می رویم که فقط باید سکوت کرد و این حرف ها هم راه به جایی نمی برد. باور کنید حتی گزارش شما هم راه به جایی نمی برد، حتی ناله ها و مویه ها راه به جایی نمی برند. کارگردان «چند کیلو خرما برای تدفین» درباره اینکه نهادهای مسئول و سازمان سینمایی برای رفع این مشکل چه کار کرده اند، اظهار داشت: نهادهای مسئول و سازمان سینمایی باعث به وجود آمدن چنین شرایطی شده اند؛ با عدم حمایت شان از سینمای اندیشه و سینمای مستقل و با باج دادن ها و رشوه گرفتن های مختلفی که باعث گردن کلفت تر شدن تهیه کنندگان بیسواد و پخش کننده های دارای روابط شده اند. با عدم حمایت از ساخته شدن فیلمنامه های فرهنگی در جاهایی مثل بنیاد سازمان سینمایی فارابی یا مرکز گسترش مستند و تجربی و با عدم تخصیص و عادلانه قسمت کردن سرمایه و بودجه میان همه سینماگران از هر قشری. آن چیزی که من را ناراحت می کند این است تنها متأسفانه بالای ۹۰ درصد فقط فیلم هایی می فروشند که مافیای اکران به آنها کمک می کند و شرایطی فراهم می کنند تا بیشتر روی پرده نمایش باشند. بشدت ریشه سینمای متفکر و اندیشه را خشک می کنند و شاهد به وجود آمدن فیلم ها و ساخته شدن فیلم هایی هستیم که خواننده کوچه بازاری ۴۰ سال پیش قبل از انقلاب در آن ستاره می شود و پُر از الفاظ و پُر از لجن پراکنی های متفاوت به عنوان دیالوگ است. سینمایی که تنها و تنها فیلمنامه و تفکرش دَم از فکر پنهان و حرف های زیر شکمی می زند. اتفاقاً دوستانی که این کار را می کنند، می خواهند سر به تن سینمای متعهد و متفکر نباشد و خاکش کرده اند و خیالشان راحت است! متأسفانه باید سازمان سینمایی برگردد و نگاه کند در این سال ها چه کرده و چه بر سر سینما آورده است؟! به راحتی می توانیم بگوییم فاتحه سینمای مستقل و اندیشمند را خوانده اند. این مستقیماً به سیاستگذاری های دولتمردان و مردان فرهنگی برمی گردد که در این سالها سینمای انسانی، باشکوه و با شعور ایران را نشانه رفته اند. تنها کافی است یک آمار سر انگشتی گرفته شود که چند درصد و چند فیلم خوب، به یادماندنی، متعهد و با ارزش در سال ساخته می شود. آیا تعدادش از انگشتان یک دست فراتر می رود؟! آیا به همان فیلم هایی که ساخته می شوند و بعداً باعث افتخار و اعتبار سینمای ایران در دنیا شده توجهی می کنیم؟! آیا بودجه ای به آنها اختصاص می دهیم؟! آیا زمان اکران مناسب به آنها اختصاص می دهیم؟! آیا تهیه کنندگان شان را تشویق کرده ایم؟! آیا وام به آنها داده ایم؟! آیا از فیلمنامه های جوان، جسور، متفکر، متعهد و مستقل حمایت کرده ایم؟! هیچکدام از کارها در این سالیان انجام نشده و به جایی رسیده ایم من فیلمسازی که همه این حرف ها می زنم، اصلاً معلوم نیست فردا یک چنین فیلمی برای گذران زندگی نسازم و این تلخ ترین لحظه ای است وقتی شما فیلمی که قطعاً دوستش ندارید را به دلیل شرایط بد تحمیلی جلوی دوربین برده اید.تلخ ترین جمله این است یک فیلمساز بگوید این فیلم من نیست و تنها دارم برای گذران زندگی آنرا می سازم. چنین فیلمی قطعاً نه به لحاظ کیفی و نه کمی مطمئناً اتفاق هنری مناسبی برایش نمی افتد و تنها باعث به وجود آمدن و تولد واسطه ها، دلالی، پولشویی و پُر شدن جیب گردن کلفت هایی می شود که به اسم تهیه کننده و سرمایه گذار در واقع رانت های مختلف را از مراکز دولتی و غیردولتی به غارت می برند.

نوشته رانتخواران در کشور ما همه چیز را قبضه کرده اند! اولین بار در بانی‌فیلم پدیدار شد.